Recensie psychedelisch trippen met Jantiene

Voordat ik dit avontuur begon dacht ik niets te mankeren en wilde ik onderzoeken wat psychedelisch trippen voor me kon betekenen. Ik wilde mezelf beter leren kennen. Vooral de nieuwsgierigheid naar mijn eigen onderbewustzijn zorgde ervoor om dit avontuur aan te gaan.

Ik ben zelf zeer gedreven met gezonde voeding en krachtsport. Dit zorgde ervoor dat we niet veel hoefde te doen aan voeding en supplementen. Mede omdat ik ook lekker in mijn vel zat hoefde ik ook niet veel te veranderen aan lichaamsbeweging. 

Voor de trip leerde ik eigenlijk al dat ik eigenlijk beter overweg kan met nieuwe contacten als het vrouwen zijn. Dit zorgde er mede voor dat ik Jantiene haar eerste klant ben! Maar wat is ze goed! Ik ga hier mijn verhaal over de trip vertellen. Wel moet ik zeggen dat woorden niet kunnen vertellen wat ik heb meegemaakt en heb gevoeld tijdens deze intense trip. Het is een trip met intensiteit 4. Precies wat ik nodig had om het onderbewustzijn zijn volledige gang te laten gaan.

Begin trip:

Na het innemen van de psilocybine heb ik eigenlijk vol spanning afgewacht wat voor effect het zou hebben. Ik dacht dat ik er klaar voor was, maar ik voelde toch spanning opkomen. De aanwezigheid en de stem van Jantiene zorgde ervoor dat ik weer redelijk tot rust kwam. Jantiene stelt de juiste vragen en bam opeens begint de trip steeds heftiger te worden. Het plafond in combinatie met de gekleurde lamp, die van kleur veranderd, zorgt er voor dat het lijkt dat het plafond aan het golven is. Met de ogen dicht ontstaan er veel verschillende patronen en ik voel een gigantische weerstand opkomen.

De trip begint nu pas echt:

Die gigantische weerstand ontstaat omdat het voelt alsof de zwaartekracht is veranderd in emotiekracht. Het drukkende gevoel dat emotie mijn lijf wordt ingedrukt vind ik eng. Ik verzet me ertegen maar door de vragen van Jantiene lijkt het erop dat emotie is veranderd in een beest die mijn schedel binnen wilt dringen. Ik probeer me er nog heel even tegen te verzetten maar….. Boem! Ik wordt in een klap overspoeld met verdriet en ik weet niet waarom. Ik weet niet wat Jantiene me nu aandoet met haar vragen en terwijl ik dat denk schrik ik en komen de tranen als een waterval. Ik ben ook boos op mezelf. Ik heb zojuist geleerd dat ik mijn overleden oma ben vergeten en mijn overleden huisdier uit mijn jeugd. Ik heb in die tijd geen afscheid kunnen nemen wegens omstandigheden.

Copingmechanisme:

Slechte en pijnlijke dingen vergeten is mijn copingmechanisme. En ik maar denken dat altijd alles maar goed gaat. Mijn normale emoties zijn gewoon vlak. Ik moet meer gaan leven door ook de negatieve emoties toe te laten. Terwijl ik dit denk ontstaat er tijdens mijn trip met mijn ogen dicht een ceremonie waarbij de energie van zowel mijn oma en mijn overleden hond worden teruggeven aan het universum. De ceremonie is zo perfect uitgevoerd op de muziek die ik hoor, dat het een perfect afscheid is. Het had nooit beter uitgevoerd kunnen worden dan wat ik heb gezien tijdens mijn trip. Ik heb dus mijn overleden oma en overleden hond “begraven” in dat mooie nummer! Toen Jantiene vroeg of ik het nummer nog een keer wilde horen heb ik ja gezegd. Echter de tweede keer dat ik het hoorde wilde ik de ceremonie niet opnieuw doen. Het was in het nummer ervoor al zo perfect dat ik bang was dat ik het een mindere ervaring zou gaan worden. Voor nu ben ik tevreden met het afscheid.

Van verdriet naar blijheid:

Opeens schiet ik van verdriet naar intens gelukkig. Ik ben zo blij met wat ik tot nu toe meemaak. Terwijl ik blij ben bedenk ik dat door de situatie thuis met mijn pa tijdens mijn jeugd ik juist graag naar mijn oma ging en dat mijn hond ook “veilig” was. Mijn verdriet was mede veranderd naar blijheid omdat ze toch niet vergeten was. Ik dacht toch zojuist aan ze? Nu bedenk ik dat mijn relatie met mannen met gezag stroef verloopt vanwege mijn jeugd. Maar ik vind het niet erg. Alles is zo perfect nu.

De rest van de trip

Tijdens de rest van de trip heb ik me prima vermaakt. Ik heb wat angsten uitgelachen. En geld? Dat stelt niets voor. Over 10 jaar kan je misschien niet eens een biertje kopen voor 50 euro. Dus die schulden verdampen ook wel. Tijdens de rest van de trip ben ik zo dankbaar voor het leven en de mensen die ik ken. Waar ik in het begin mezelf nog afvroeg wat Jantiene me aandeed, besef ik me nu dat ze deze harde noot heeft gekraakt. Emoties zijn goed. Jantiene zorgt voor een gevoel dat je mag zijn wie je bent en dat verdriet er ook bij hoort. Ze heeft gezorgd voor de juiste omstandigheden en ik heb me eigenlijk wel de hele tijd veilig gevoeld. Ja, het begin was moeilijk en ja, de uitkomst was geweldig.

Na de trip:

Ik ben Jantiene nog steeds super dankbaar. Ik heb het gevoel dat ik nu meer leef. Terwijl ik mijn verhaal over oma en de hond vertelde aan mijn familie moest ik wel huilen. Dat hadden ze niet verwacht, tonen van emotie. Ik denk dat ik nu toch een beter persoon ben geworden voor mezelf en anderen. Jantiene, super bedankt!